چندی پیش، معری که پیش ترها از نوک خامه ام چکیده شده بود را از سر بی گوشی! برای عزیزی بی ذوق خواندم. شعر ندیده! چنان ذوق کرد که فردایش، آن را به نام ماعر بر روی وبلاگش گذاشت؛ و حال آنکه بنده خود هرگز چنین جرأتی نداشتم. امان از رفیق ناباب! قفلِ دل ما هم باز شد! ملاحظه بفرمایید:

زندگی را به «طمع» گیر مده

زندگی را به «طمع» گیر مده

آب جاری شو و رو

و به امید خدا

راز جاری شدن از آب بیاموز

برو

زندگی چیزی نیست

جز

جاری شدن «یکرنگی»

(مجاهدیان)